Πριν απο μερικές δεκαετίες οι αναβολικές ουσίες χορηγούνταν
στα άλογα του ιπποδρόμου για να κερδίζουν στις ιπποδρομίες. Στην δεκαετία του
’70 τις πρωτοχρησιμοποίησαν ανατολικογερμανοί αθλητές στους ολυμπιακούς αγώνες
για να κερδίσουν μετάλλια. Σήμερα η εξάπλωση της βιομηχανίας των αναβολικών
είναι τεράστια και τα παρακλάδια της φτάνουν σε κάθε χώρο άθλησης,
επαγγελματικό ή ακόμα και μαζικού αθλητισμού όπως είναι τα γυμναστήρια.
Έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών περιστατικών χρήσης αναβολικών
ουσιών από επαγγελματίες αθλητές, Έλληνες και ξένους, καθώς και περιστατικών
που κατέληξαν σε θάνατο ή σε σοβαρά προβλήματα υγείας. Το πρόβλημα είναι ότι
πλέον γίνεται αλόγιστη χρήση αναβολικών και σε χώρους άθλησης όπως τα
γυμναστήρια που ο στόχος δεν είναι ούτε το χρυσό μετάλλιο, ούτε τα ρεκόρ, η
δόξα και το χρήμα. Η ματαιοδοξία, το άγχος της εξωτερικής εμφάνισης και η πάσης
φύσεως ανθρώπινη αδυναμία, οδηγεί τον απλό κόσμο που γυμνάζεται να δοκιμάσει
τον «εύκολο δρόμο» των αναβολικών, που υπόσχεται γρήγορο αποτέλεσμα και
εκπλήρωση των στόχων που έχει θέσει ο καθένας για τον εαυτό του, γρήγορα και
εύκολα.
Βέβαια η τόσο μεγάλη εξάπλωση του φαινομένου των αναβολικών
στα γυμναστήρια, οφείλεται και στο γεγονός ότι όλο και περισσότεροι
εμπορεύονται και κάνουν διακίνηση ουσιών εντός και εκτός των γυμναστηρίων.
Παρουσιάζονται ως μέλη του γυμναστηρίου που απλά γυμνάζονται, αλλά στην
πραγματικότητα ψάχνουν πελατεία για τις ουσίες τους. Μια πελατεία ευκολόπιστη,
που κρίνει με το μάτι και όχι με την λογική, που στην θέα ενός υπερφυσικού
σώματος φτιαγμένο απο ουσίες (και όχι με γυμναστική), πείθεται, και πιστεύει
ότι και αυτός μπορεί να γίνει έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς
επιπτώσεις για την υγεία του, «αφού όλοι κάτι πέρνουν και κανείς δεν έπαθε
τίποτα».
Έχοντας πολυετή εμπειρία και καθημερινή επαφή με χιλιάδες
ατόμα από τα γυμναστήρια που έχω συνεργαστεί επαγγελματικά στο χώρο του
fitness, έχω δεί και έχω ακούσει προσωπικές ιστορίες αθλούμενων που πάντα τους
άρεσε ο αθλητισμός. Έκαναν κάποιο άθλημα σαν νέοι, μετά γράφτηκαν σε κάποιο
γυμναστήριο για να συνεχίσουν να αθλούνται, κάποια στιγμή πήραν ένα συμπλήρωμα
πρωτείνης για να δουν καλύτερο αποτέλεσμα, μετά από λίγο καιρό ήθελαν κάτι
περισσότερο και πήραν ένα συμπλήρωμα κρεατίνης μαζί με αμινοξέα για να δουν
ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα. Ύστερα δοκίμασαν και νιτρικό οξύ για περισσότερη
ενέργεια στην προπόνηση, το καλοκαίρι πήραν και λιποδιαλύτες για να γραμμώσουν
πιο γρήγορα. Σιγά-σιγά, έχοντας «εθιστεί» πλήρως στα συμπληρώματα και
πιστεύοντας ότι αν τα σταματήσουν θα γκρεμιστεί ό,τι έχουν χτίσει, έχασαν το
μέτρο και κατέληξαν χωρίς να το καταλάβουν να κάνουν ενέσεις τεστοστερόνης και
αυξητικής ορμόνης για να αυξήσουν την μυϊκή τους μάζα, έχοντας χάσει πλήρως τον
έλεγχο και έχοντας σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα.
Η κατάληξη των περισσότερων ήταν να εμφανίσουν πολύ σοβαρά
προβλήματα υγείας. Μερικοί το κατάλαβαν νωρίς και σταμάτησαν τη χρήση των
ουσιών, άλλοι το κατάλαβαν αργά και η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη με
αποτέλεσμα να χάσουν ακόμα και την ζωή τους. Όσοι γλίτωσαν από την μάστιγα των
αναβολικών προσπαθούν να αποτρέψουν τους υπόλοιπους -ειδικά τα νέα παιδιά- που
αθλούνται. Αυτοί, οι «παθόντες», είναι οι καταλληλότεροι να μεταφέρουν το
μήνυμα για την αλήθεια που κρύβεται πίσω από το «εντυπωσιακό» σώμα που
προσφέρουν τα αναβολικά.
ΥΓ: το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όσους έχασαν την ζωή τους
από τη μακροχρόνια χρήση αναβολικών ουσιών, με την ευχή να μη θρηνήσουμε άλλα
θύματα στο μέλλον!
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
Καθηγητής φυσικής αγωγής
